Dlaczego miód się krystalizuje?

Zmiana konsystencji miodu nie oznacza, że produkt stracił wartość lub się zepsuł. Wręcz przeciwnie – to znak, że mamy do czynienia z prawdziwym, naturalnym miodem, a nie jego przetworzoną wersją. Krystalizacja to proces fizyczny, który może zachodzić szybciej lub wolniej w zależności od wielu czynników. Warto wiedzieć, co go powoduje i czy skrystalizowany miód nadal nadaje się do spożycia.

Naturalny proces, a nie wada produktu

Wielu konsumentów mylnie uważa, że skrystalizowany miód jest stary, zafałszowany lub zepsuty. Tymczasem krystalizacja to naturalna cecha, jaką wykazuje każdy miód pszczeli, który nie został przetworzony termicznie. Z czasem cukry zawarte w miodzie, głównie glukoza, zaczynają się wytrącać w postaci kryształów, zmieniając jego konsystencję z płynnej na stałą lub półstałą. Niektóre miody – np. rzepakowy czy wielokwiatowy – krystalizują już po kilku tygodniach, inne, jak akacjowy czy spadziowy, zachowują płynność przez wiele miesięcy. Proces ten nie wpływa negatywnie na smak ani właściwości odżywcze, a nawet ułatwia stosowanie miodu jako smarowidła do pieczywa.

Co wpływa na szybkość krystalizacji?

Tempo, w jakim krystalizuje miód pszczeli, zależy przede wszystkim od stosunku glukozy do fruktozy. Im więcej glukozy, tym szybciej miód zmienia strukturę. Równie ważna jest temperatura przechowywania – najintensywniej proces ten zachodzi w zakresie 10–18°C. W chłodnych spiżarniach miód szybciej gęstnieje niż w cieplejszych pomieszczeniach. Dodatkowo obecność pyłków kwiatowych i naturalnych drobinek, które występują w surowym miodzie, może przyspieszać krystalizację. Jeśli zależy Ci na płynnej konsystencji, miód można delikatnie podgrzać w kąpieli wodnej (do maks. 40°C), nie tracąc jego cennych właściwości. Co ważne – krystalizacja to dowód, że masz do czynienia z prawdziwym, nieprzetworzonym miodem.